Geus panceg dua taun kuring rumah tangga jeung manehna teh. Mimitina mah ayem tengtrem dina ngawangun rumah tangga teh. Tapi, kiwari kuring hirup rumah tangga jeung manehna teh asa teu para ruguh. Rek puguh kumaha, kuring di Tasik, manehna di Jakarta. Kuring teu bisa milu ka salaki ka Jakarta, da kuring teh kieu-kieu ge pagawe negeri. Kuring ngajar di salah sahiji SMP nu aya di Tasik. Sedengkeun salaki kuring digawe di perusahaan swasta di Jakarta.
Duka ku naon mimitina atuh, budak tere ka kuring teh jiga nu ngewa ayeuna mah. Nu tadina bageur siga ka indungna sorangan, kiwari mah jiga nu ngewa nenjo kuring teh. Enya budak tere. Kapan kuring kawin ka manehna teh, sasat randa ka duda. Kuring boga budak dua ti salaki nu ti heula, anu geus ninggalkeun alam baka. Manehna oge sarua deuih ninggalkeun budak dua. Boh ti manehna boh ti kuring, barudak teh awewe kabeh. Ngan budak tere mah nu panggedena teh geus gede, geus SMA. Ari barudak kuring mah laleutik keneh.
Ningali talajak kitu, mimitina mah kuring ge ngamaphum. Meureun kaisuan ku batur, yen indung tere mah sok galak. Padahal kuring mah teu kitu, teu cara kawas dina film atawa sinetron. Kuring mah ka anak tere, ka anak sorangan teu dibeda-beda, sarua anak kuring, tapi lila-lila mah jadi rudet. Nya ahirna kuring maluruh, naon sababna anak tere kuring jadi robah adatna. Sirhoreng manehna teh kapangaruhan ku indung tegesna. Da salaki kuring nu ayeuna, dudana teh pepegatan, lain ditinggalkeun maot ku pamajikanana kawas kuring ditinggalkeun maot ku salaki nu tiheula.
Rumasa kuring gurung gusuh teuing dina neangan gaganti bapana barudak teh. Tadina mah karunya ka barudak, laleutik keneh geus ditinggalkeun maot ku bapana. Nya kuring niat deui rumah tangga. Da lain jelema sejen atuh salaki nu ayeuna teh. Enya masih tatangga. Dulur kuring ngamprokkeun jeung manehna. Kuring harita teh daek, teu loba mikir panjang, nu penting mah budak boga bapa. Tapi, geuning kudu kieu hirup kuring teh, kudu ngalalakon.
Kungsi kuring meregok anak tere kuring keur nelepon jeung indung tegesna. Dina obrolannana teh, kadengena matak nyeri kana hate. Kabeh caritaanana ngagogoreng kuring. Nepi ka salaki kuring oge kapangaruhan ku caritaan popotonganana teh. Sihoreng geuning, sok sanajan geus pepegatan ari komunikasi mah masih keneh nyambung. Kuring nyeri hate, basa salaki kuring datang ti Jakarta anu nyalahkeun kuring. pajarkeun teh kuring teu bisa ngurus budakna. Tara masak, teu bisa ngaladenan budak-budakna, jeung sajabana. Kuring harita mah ceurik teu kuat dicarekan. Padahal mah asa kurang kumaha kuring belana ka salaki jeung budakna.
Harita kuring inget ka si jenat, bapana barudak. Enya atuh kapan si jenat mah sakitu bageurna, soleh, gede perhatianana ka kuring jeung barudak teh. Sagala kahayang teu weleh ditedunan. Na ari ayeuna, lamun kuring teu gawe mah jigana asa kumaha mah. Ari gawe mah, kuring bisa ngabangbrangkeun hate nu keur gering.
Nyeri hatena teh deuih, ti saprak kuring jadi pamajikan manehna, saka inget kuring ngan sakali dibalanjaan. Eta ge waktu anyar keneh kawin. Ti harita nepi ka kiwari can kungsi deui kuring narima duit keur balanja. Tadina mah teu nanaon da ku gajih kuring ge kahirupan sapopoe teh bisa nyukupan. Tapi, lamun dipikir deui nanaonan rumah tangga bari jeung teu dibalanjaan.
“Yeuh Mah, ceuk si Teteh, pajar mamah tara masak, sok meuli ti warung. Ku naon atuh tara masak?” Hiji mangsa waktu salaki kuring datang ka Tasik. Manehna langsung nalek pertaka tara masak.
“Kang, teu rumaos abdi disebat tara masak mah. Osok masak ge. Mung, pami cape ti padamelan, rumaos sok meser ti warung. Tapi da teu salawasna!”. Jawab kuring, bari hatena mah rada keuheul, nu kitu-kitu bae dipasualkeun. Rek meuli, rek masak keun we, nu penting mah kabeh bisa dahar. Saleuheung salaki teh mere duit, ngabalanjaan, kapan tadi ge disebutkeun yen salila dipihukum ku salaki nu ayeuna ngan ukur sakali dibere duit balanja teh. Saterusna mah lebeng we. Kuring hirup estu tina gajih sorangan. Kuring teu nanaon, ngabajuan, ngahirupan anak kuring jeung anak tere. Teu … teu jadi itungan. Nu penting bisa lumangsung kahirupan.
Panasaran, waktu salaki keur ka cai, HP na ngagoler dina dipan. Ku kuring dibuka sms na. Na atuh hate mani ngageter. Teu kitu kumaha atuh. Eusi sms teh loba anu datangna ti popotonganana. Eusina loba anu ngagogoreng kuring. nyaritakeun yen budakna teh teu diurus, nyaritakeun nu … ah.. teu pantes diomongkeun mah, matak pidosaeun. Duh… Gusti! Geuning kieu nasib abdi teh? Boro mah kuring teh percaya we salaki kuring digawe di Jakarta teh teu aya nanaon. Sihoreng geuning masih keneh hubungan jeung popotonganana. Komo eta mah aya sms anu eusina teh mani mesra. Jiga ABG nu keur bobogohan. Na… atuh ari masih keneh gede duriat mah ku naon waka pepegatan? Harita kuring nahan amarah. Kuring kudu bisa nahan emosi. Sabab lamun dibudalkeun harita bakal rame perang baratayuda.
Kungsi harita ge ditanyakeun ngeunaan hubungan salaki kuring nu ayeuna jeung popotonganana. Manehna kekepehan teu ngaku. Tapi ari sms, bukti nu autentik. Kuring teu loba carita. Kakeuheul jeung kanyeri dikemu ku sorangan. Pikeun ngabudalkeunana, kuring sok ngabangbalerkeun ku neangan pagawean sejen. Lian ti pagawean anu matuh, Kuring sok diajar bisnis leuleutikan. Lumayan hasilna bisa nambah-nambah panghasilan anu tetep. Lian ti eta, kuring boga babaturan anu bisa dipercaya. Nya ka manehna kuring sok curhat, ngeunaan rumah tengga teh. Babaturan kuring nu sok ngupahan, nu sok ngalelemu sangkan kuring bisa nyanghareupanana. Indung jeung bapa kuring mah teu nyahoeun ngeunaan kaayaan rumah tangga kuring teh. Teu wasa lamun kuring bebeja ka kolot kuring. Aranjeunana mah apalna teh ayem tengtrem taya naon-naon.
Tapi, beuki dieu, beuki karasa, hate asa pejet dirarajet. Pangpangna ku budak tere nu panggedena. Manehna ka kuring teh geus nganggap naon mah. Kuring teu kuat, nu tadina kuring tara nyarekan teh, harita mah kuring nyarekan ka manehna. Nya tina kajadian eta kahirupan rumah tangga kuring beuki teu puguh. Salaki kuring mangmeunangkeun ka anakna. Kuring mah disalahkeun wae. Nu tungtungna mah kuring betus ka kolot, yen rumah tangga kuring teh awet rajet. Teu puguh, kuring hayang pipisahan jeung manehna. Kolot kuring, ngan ukur bisa colohok waktu dibejaan kitu teh.
Mimitina mah, kolot kuring teh, teu satujueun lamun kuring kudu pipirakan jeung salaki kuirng nu ayeuna teh. Anjeunna ngalelemu kuring sangkan ulah getas harupateun dina nyieun kaputusan teh. Karunya ka barudak cenah. Lamun ayeuna kuring rarandaan deui, meureun budak teh teu boga bapa deui. Kajeun teuing rarandaan, tibatan hirup rumah tangga saperti kieu. Keun we soal budak mah, kuring masih keneh bisa ngurus. Sigana lamun geus pipisahan jeung manehna, hate kuring moal loba dinyenyeri.
Sanggeus kolot kuring nyatujuan, kuring menta talak ka salaki kuring. Mimitina mah manehna teh embungeun nyerahkeun. Duka basa-basi, duka naon. Da geuning didesek ku kuring teh manehna nyerahkeun kuring. ayeuna kuring rarandaan deui. Euh…Nasib diri…!
Cintaraja, 2006
Selasa, 24 Maret 2009
Langganan:
Posting Komentar (Atom)
Tidak ada komentar:
Posting Komentar